میلگرد آجدار 12 A2 فولاد خراسان

عموما برای تقویت بتن و سازه‌ های سنگی در تحمل نیروهای کششی، از میله‌ های فولادی استفاده می‌شود. بتن به صورت ذاتی برای تحمل نیروهای فشاری استحکام دارد، اما نیروهای کششی می ‌توانند باعث شکستن آن شوند.

سازه‌ های سنگی و دیواره‌های ملاتی مشخصاتی تقریبا شبیه به بتن دارند و در تحمل تنش‌های کششی نسبتا ضعیف هستند. برخی قطعات استاندارد سنگی مانند بلوک‌ ها و آجرها طوری طراحی شده‌اند که در آن‌ها حفره‌های مخصوصی برای قرارگیری میلگرد های تقویتی تعبیه شده است. اگرچه برای تقویت استحکام کششی بتن می‌توان از هر ماده‌ای با استحکام کششی بالا به عنوان عامل تقویت‌کننده استفاده کرد، اما فولاد و بتن وجه اشتراک خاصی دارند که این باعث استفاده‌ی بیش تر از فولاد برای ساخت میلگردهای تقویتی شده است. این وجه مشترک ضریب انبساط دمایی است و نزدیک بودن مقدار آن برای فولاد و بتن باعث می‌شود در شرایط دمایی مختلف، تغییر طول‌های یکسان مانع از بروز تنش‌های اضافی درونی در ساختار بتن شود و به این شیوه از تخریب زودهنگام بتن جلوگیری می‌شود.

 آج دار کردن میلگرد با هدف بهبود چسبندگی میان بتن و فولاد تقویتی صورت می‌گیرد. طرح آج روی میلگرد مشخصات معینی ندارد، اما فضای میان برآمدگی‌ها و ارتفاع آج‌ ها باید مطابق استانداردهای مربوط باشد. آج‌ های ساخته شده روی بدنه ‌ی میلگردهای فولادی اغلب با ایجاد سطح اصطکاک کافی، امکان چسبندگی فولاد و بتن را فراهم می‌کنند، اما هم چنان این احتمال وجود دارد که با اعمال نیرویی که به اندازه‌ی کافی قوی باشد، از جای خود خارج شوند.

ویژگی های میلگرد A2:

شکل آج در این استاندارد به صورت موازی و منفرد است.

محصول تقریبا نیمه نرم است.

جوشکاری روی آن توصیه نمی شود.

انعطاف پذیری آن از مدل A1 کمتر و از مدل A3 بیش تر است.

تفاوت میلگرد بدون آج و آجدار:

خواص ساختاری میلگرد آجدار بهتر از میلگرد ساده هستند. برای افزایش ۳۰ تا ۴۰ درصدی مقاومت سازه های بتنی از میلگرد آجدار استفاده می شود و به دلیل خواص مقاومت کششی، خمشی و ارتجاعی کردن بتن آرمه از این میلگرد در اسکلت فلزی سازه های بتنی استفاده می شود.